Kao završni deo Kulturociklinove trilogije koja se bavi pozicijama moći u društvu, nakon predstava “Kulturociklin End Call” i “Kralj Ibi”, projekat “PaKlena pomorandža” propituje sisteme koji ugrožavaju i tlače, kao i načine na koje se protiv tih sistema može boriti – ali ovoga puta na drugačiji način – upravo kroz radionice koje su se bavile neverbalnim – telom i njegovim poKretima.
Ljudskost, individualnost i slobodna volja nasuprot mehanizmu. Shvatanje da je čovek organizam – živi pulsirajući splet organa, mišića, kože, zglobova i emocije i da jedino u istinskom prepoznavanju drugog kao takvog može činiti zajednicu koja osnažuje i menja.
Baveći se pitanjem slobode, posmatrali smo je u sprezi pojmova mehanizma (kao veštačke tvorevine/naprave/mašine – sistema društvenih kontrola i manipulacija) i organizma (kao žive, organske veze čoveka, prirode i društva). Koristeći metode teatra pokreta i plesa, istraživali smo kako osvešćivanjem svog tela i emocija, kao i odnosa prema drugom, “izaći iz matrice”.
“Demehanizacija” o kojoj govori Boal u svojim tekstovima ili potreba oslobađanja tela kojom se bavila Pina Bauš u svojim koreografijama i teorijskim radovima su istraživanja koja zajedno sa novim čitanjem “Paklene pomorandže” Entonija Bardžisa čine osnovu ove predstave. Međutim, ovaj performans iz njih i izlazi kao potreba traženja autentičnog doživljaja – sada i ovde – mladih iz grupe.
Autorski tim
Dramsko-pedagoški rad, režija i tekst – Sandra Maksimović (po motivima knjige Entonija Bardžisa i istoimenog filma Stenlija Kjubrika)
Svetlo – Nina Nasković
Izbor muzike – Sandra Maksimović
Muzika – Marko Višnjić
Dizajn plakata – Aleksandar Marković
Igraju – Martin Tomić, Ivan Dimitrijević, Lara Anđelković, Iva Mitrović
A ja nisam mehanizam, braćo. Ja ne želim da budem mehanizam koga će navijati bes ili bog ili đavo ili društvo ili svemoćna država. U meni je živo pulsirajuće srce, mišići, zglobovi, kroz mene teče krvotok – živi krvotok, braćo, krvotok misli i želja. Ja želim. Ja sanjam. Ja.